Hart voor Haiti

Sabrina Alexandre

Studie: Accountancy
Studieduur: 5 jaar

Sabrina Alexandre (23 jaar) is geboren in Port-au-Prince en opgegroeid in de wijk Carrefour-Feuille bij haar vader, stiefmoeder en halfzussen in een eenvoudige woning. In 2023 werd hun woning ingenomen door bendes en sindsdien verblijven ze bij een vriend van de familie in huis.

Sabrina haar familie had het niet breed en vaak aten ze maar één maaltijd per dag. Dit maakte school niet eenvoudig voor Sabrina aangezien ze vaak honger had. Wel kon ze naar de middelbare school, wat haar ouders ook graag voor haar wilden. “Ze moedigden me altijd aan om te gaan studeren omdat ze weten dat dit me kans geeft op een betere toekomst”, vertelt Sabrina. Dat motiveert haar ook omdat ze hoopt dat ze hierdoor ooit haar familie ook een beter leven kan geven.

De middelbare school was niet makkelijk voor Sabrina. Ze had veel last van stress en daarnaast ook last van bijziendheid. De andere uitdagingen zoals de schoolsluitingen, stakingen van leraren en incomplete schoolprogramma’s maakten het ook niet makkelijker. Ondanks dit alles heeft ze volgehouden en ook haar best gedaan om zoveel mogelijk buitenschoolse activiteiten op te pakken om verder te komen.

Sabrina’s grootste droom is om ooit een restaurant te openen om de meest arme mensen te kunnen voeden. “Ik weet hoe het is om honger te hebben. Als ik kan bijdragen aan voedsel voor kinderen die anders sterven van de honger dan lijkt me dat heel mooi”, vertelt ze. Ze heeft voor de studie Accountancy gekozen zodat ze straks voldoende financiële kennis in huis heeft om een restaurant te openen en te beheren. “De studiebeurs heeft me veel hoop gegeven. Het inspireert me om mezelf uit te dagen ondanks de moeilijke omstandigheden waarin ik leef.”

Jean Claude Tess

In de vorige nieuwsbrief zijn we begonnen om het lokale bestuur op Haïti aan u voor te stellen. Vandaag laten we Jean Claude Tess (61 jaar) verder aan het woord. Hij werkt met de kinderen en jongelui, vooral op geestelijk gebied en met kerkelijke activiteiten. Ook houdt hij toezicht op de school.

Van 2011 tot 2016 werkte Jean Claude ook al voor de stichting. Toen als toezichthouder op school. Nu zit hij sinds 4 jaar bij het lokale bestuur van het kinderdorp. “Ik ben medeverantwoordelijk voor wat hier gebeurt met de kinderen en de oudjes wanneer er problemen zijn”, licht hij toe. Sinds hij deze baan heeft woont hij in een appartement boven het kantoor van de stichting. “Ik woon hier alleen maar ik ben wel getrouwd en ik heb ook een dochter. Zij wonen momenteel in het binnenland vanwege het gevaar.”

Nu Johan en Wilcie niet op het project zijn valt het onder zijn taken om het werk van de stichting te coördineren. Dit samen met de andere verantwoordelijken, zoals Mr. Kesto en Shedeline en onder begeleiding van Johan en Wilcie met wie hij regelmatig telefonisch contact heeft. Dat Johan en Wilcie er nu niet zijn maakt de werkzaamheden wel eens lastig. “Het is echt een uitdaging en elke dag zijn er veel problemen. Zo lopen we ook tegen moeilijkheden aan met personeel dat niet goed luistert en er met de pet naar gooit nu Johan en Wilcie er niet zijn”, vertelt Jean Claude. Verder is er van alles te doen en te regelen voor de kinderen en tieners maar ook moeten er boodschappen gedaan worden buiten het dorp. “Dit is niet makkelijk omdat het vaak te gevaarlijk is om het kinderdorp te verlaten. Er wordt veel geschoten rondom het kinderdorp. Ik zie het ook als mijn taak om de kinderen en het personeel in die situaties gerust te stellen.” De problemen in het land hebben ook hun uitwerking op de jongelui. Het beïnvloedt hun gedrag op een negatieve manier en ook in die situaties gaat Jean Claude de confrontatie met hen aan om dit op te lossen. Zo heeft elke dag weer nieuwe uitdagingen. “Ondanks deze spanningen en problemen geeft het werk mij ook veel plezier. Ik kan een voorbeeld zijn voor de jongelui en wordt ook uitgedaagd om oplossingen te bedenken. Zoals hoe ik de jongelui bezig kan houden nu de scholen alweer twee maanden dicht zitten.”

Jean Claude is blij dat hij voor een stichting kan werken die zoveel doet voor Haïti, en al zoveel heeft gedaan in het verleden. “Dit werk heeft mijn hart en daarom kan ik ook alles geven om dit werk goed te doen. Zo hoop ik wat te betekenen voor zoveel mogelijk mensen op Haïti.”

Ricardo Christophe

Studie: Politieke Wetenschappen
Studieduur: 5 jaar
Begonnen in: 2022

Ricardo Christophe (23 jaar) is geboren in Port-au-Prince. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij nog jong was waarna hij bij zijn moeder in de stad kwam te wonen. In augustus 2024 is hun woning in Carrefour-Feuille door gewapende bendes in beslag genomen. Ricardo en zijn moeder hadden geen andere keuze dan te vertrekken zonder hun bezittingen. Sindsdien delen ze een woning met acht andere familieleden in Fort-National, een andere wijk in Port-au-Prince.

Financiële moeilijkheden zijn de dagelijkse realiteit voor Ricardo. Zijn vader kan niet regelmatig in geld voorzien door zijn lage inkomen. Het geld dat hij via de beurs krijgt om naar school te kunnen reizen gebruikt hij daarom ook gedeeltelijk om eten van te kopen. “Ik weet niet wat ik anders moet doen”, vertelt Ricardo. “Mijn moeder kan ook geen werk vinden.” Dit alles maakt de situatie waarin hij momenteel leeft erg moeilijk.

Voorheen ontving hij een halve studiebeurs om te kunnen studeren aan de nieuwe hogeschool van de Universiteit van Port-au-Prince (NCUP). Deze studiebeurs was noodzakelijk omdat zijn ouders het maandelijkse schoolbedrag niet konden betalen. Op deze school blonk Ricardo vooral uit in de literaire vakken zoals geschiedenis, Frans en filosofie. In de vakken waarin hij goed was hielp hij ook zijn medestudenten met studeren door studiesessies te organiseren.

“Na de hogeschool wilde ik mezelf aanmelden bij de openbare universiteit. Maar hier werd ik niet toegelaten omdat ik het toelatingsexamen niet kon betalen”, vertelt Ricardo. Nu studeert hij Politieke Wetenschappen aan de Universiteit van Port-au-Prince. “Dankzij de studiebeurs die ik via de stichting krijg! Een prachtige kans want zonder had ik niet verder kunnen studeren.” Ricardo is erg dankbaar voor deze kans en ook zijn moeder is erg blij dat Ricardo nu in de gelegenheid is om te studeren.

Met de studie die hij nu volgt hoopt Ricardo een verschil te kunnen maken in zijn land. “Het is mijn droom om diplomaat te worden of een invloedrijke politicus.” Daarnaast is het ook zijn verlangen om meer betrokken te raken in de gemeenschap waar hij is opgegroeid en de mensen daar zo te kunnen steunen. “Op deze manier wil ik wat doorgeven van de hoop en de kansen die ik ontvangen heb”, sluit Ricardo zijn verhaal af.

Beste zendingsvrienden,

Ons leven is er niet makkelijker op geworden sinds ik mij heb moeten inschrijven in Nederland, na 52 jaar op Martinique en Haïti te hebben geleefd. Ik moet nu per jaar tenminste vijf maanden in Nederland verblijven, maar Wilcie mag met haar visum maar drie maanden in Nederland blijven. Hoewel we de laatste twee jaar elke drie maanden heen en weer zijn gereisd tussen Nederland en de Dominicaanse Republiek, verblijven we nu op Martinique waar ik in 1972 begonnen ben als jonge zendeling. De situatie op de Dominicaanse Republiek voor Haïtianen is ronduit slecht en er worden duizenden Haïtianen opgepakt en de grens overgezet naar Haïti. Hoewel haar papieren in orde zijn voelt Wilcie zich als Haïtiaanse niet meer veilig. We zijn hier op Martinique van harte welkom en we werken mee met de voorgangers in de verschillende kerken, waarvan ik er zelf drie hebt gesticht. Toch gaat ons hart elke dag uit naar Haïti.

De drie maanden dat we in Nederland verblijven timmeren we hard aan de weg. Vrijwel elke zondag houden we spreekbeurten, soms wel twee op een dag. Doordeweeks geven we presentaties en bezoeken we mensen die ons kunnen helpen en vele anderen die gewoon met ons willen praten. In die maanden rijden we heel wat af en gelukkig heb ik aan Wilcie een grote steun.

Ik probeer het onderwerp financiën altijd uit de weg te gaan toch vind ik dat u als trouwe achterban ook onze huidige situatie moet kennen. Door de problemen in Nederland en Europa lopen de inkomsten al een tijd terug en daardoor heeft het bestuur het budget drastisch moeten verlagen. Hierdoor staan we voor grote uitdagingen. Ik zie ook wel dat er in Nederland grote zorgen zijn en toch wil ik u vragen om Haïti niet te vergeten en ons te blijven steunen.

Wilcie en ik groeten u allen hartelijk en wensen u Gods kracht en zegen toe.

Uw dienstknechten,

Johan en Wilcie Smoorenburg

P.S. Eind april komen we weer naar Nederland t/m half juli. We hopen u dan ergens te mogen ontmoeten!