Hart voor Haiti

Armoede verdient niemand

Haïti kampt al sinds lange jaren met een bijna onoplosbaar probleem: armoede. Armoede is een goede voedingsbodem voor mensen met slechte bedoelingen. Onderdrukking, machtsmisbruik, criminaliteit: het ontstaat vanzelf als je dagelijks bezig bent met overleven. Ik hoor regelmatig dat mensen de situatie op Haïti eigenlijk hopeloos vinden, is verandering wel mogelijk? Als stichting en team blijven we positief, al is dat soms wel moeilijk. Soms zijn er berichten van hoop dat de internationale gemeenschap zich ook het lot van Haïti aantrekt. Maar blijkbaar zijn de belangen van de buitenwereld anders, er is immers niets te halen, geen olie of delfstoffen van waarde.  Humanitaire hulp is vaak enkel voor de korte termijn en wederopbouw of het herstellen van de orde is een binnenlandse taak terwijl de regering van Haïti daar totaal niet toe in staat is.

Te midden van al deze hopeloosheid richten we ons op een groep jonge mensen en kinderen die het niet kunnen helpen dat ze onder deze slechte omstandigheden zijn geboren in dit land. Op kleine schaal leren we hen verantwoording te dragen over bepaalde taken en om te gaan met beperkte budgetten. Dit zijn wel de basisprincipes om ooit op eigen benen te staan. Zo zijn we nu al geruime tijd bezig om een lokaal leiderschap te trainen in het dragen van verantwoording. Niet altijd even eenvoudig, want onze Nederlandse benadering en directheid is echt anders dan de Haïtiaanse cultuur, maar samen komen we er wel.

De gevaarlijke omstandigheden, die voor ons team dagelijkse realiteit is, vergeten wij soms. Voedsel halen of contant geld is een enorme uitdaging en operatie die zorgvuldig gepland moet worden. Het lukt ons echter nog steeds goed om het project draaiende te houden, ook al zijn we er fysiek niet aanwezig. Dit geeft ons hoop voor de toekomst, want ooit zal het project wat betreft de dagelijkse leiding op Haïtiaanse mensen moeten draaien. Ik wil u allen hartelijk danken voor uw betrokkenheid, giften en gebed. Door uw steun kunnen we dit mooie werk voortzetten.

Robin Vlug, voorzitter Hart voor Haïti.

Leven in alle rust

Zoals bekend is woont er nog steeds een groep bejaarden op Bon Repos in het bejaardentehuis. Ze mogen hier in alle rust de rest van hun leven doorbrengen. Eén van de bejaarden die er woont is Ariste Augustin. Hij is 84 jaar en woont al 14 jaar in het bejaardentehuis.

Voordat hij op Bon Repos kwam werkte hij in de landbouw. “Dat was zwaar werk en betaalde bijna niets. Ik werd te oud om dat werk nog te doen en kon ook geen ander werk meer vinden”, vertelt Ariste. Iemand verwees hem toen naar Hart voor Haïti en zo is hij in het bejaardentehuis terecht gekomen. “Dit heeft alles veranderd voor me. Ik krijg goede zorg hier en ik kan nu rustig leven.”

Door een herniaoperatie kan Ariste niet zoveel meer doen maar hij vermaakt zich nog prima. “We praten hier veel met elkaar en luisteren naar de radio. Ook gaan we naar de activiteiten van de kerk.” Ariste is blij dat hij op Bon Repos kan wonen waar hij goed te eten krijgt en waar een goede verpleegster en medische zorg beschikbaar is. Ook krijgt hij kleding en zelfs wat zakgeld. Ariste: “Ik ben heel tevreden hier, er wordt goed voor ons gezorgd!”

Ook Yolande Hill (83 jaar) woont in het bejaardentehuis op Bon Repos. Zij woont hier al 13 jaar. Voordat ze hier kwam bestond haar leven uit ellende en armoede. Toen ze ouder werd en niet meer kon werken werd haar leven nog moeilijker. “Ik heb geen kinderen die voor mij konden zorgen”, vertelt Yolande. “En mijn familie was te arm.” Haar verblijf op Bon Repos heeft Yolandes leven volkomen veranderd. “Er wordt hier zo goed voor ons gezorgd en het is ook fijn dat ik hier met andere ouderen kan wonen. Ik heb geen zorgen meer”, vertelt ze. Yolande is nog mobiel genoeg en helpt mee in de woning waar ze verblijft met aanvegen, afwassen en de was doen. Ook brengt ze tijd door met praten met de andere bewoners. Yolande heeft hier alles gevonden wat ze voorheen niet had: medische zorg, eten, kleding, zakgeld en de goede manier waarop ze behandeld wordt. “Dit heeft mij weer plezier gegeven in het leven. Ik ben hier heel blij en gelukkig.”

Even voorstellen

Het lokale bestuur

In de vorige nieuwsbrief spraken we over de toekomst van de stichting en hadden we het ook over het lokale bestuur dat in de toekomst de dagelijkse leiding zelfstandig op zich zal nemen. Vandaag stellen we het bestuur aan jullie voor zodat jullie ook een gezicht hebben bij deze mensen met een hart voor Haïti.

V.l.n.r.: Kesto Erilus (65 jaar), Shedeline Louidor (35 jaar), Naomie Fevilien (32 jaar) en Jean Claude Mr. Thes (61 jaar).

Kesto, onze voorganger en directeur op Bon Repos, hebben we al eens eerder aan jullie voorgesteld. Hij is verantwoordelijk voor de dagelijkse gang van zaken op het dorp. Verder doet hij tijdens de afwezigheid van Johan en Wilcie veel van het buitenwerk zoals bankzaken en inkopen etc. Shedeline is mede-directielid in het bestuur en haar stellen we zo uitgebreid voor. Naomie is onze boekhoudster en verantwoordelijk voor alle financiële handelingen. Ze regelt de betalingen, niet alleen van het personeel maar ook van de verschillende belastingen. Jean Claude werkt met de kinderen en jongelui, vooral op geestelijk gebied en met kerkelijke activiteiten. Ook houdt hij toezicht op de school.

Vandaag stellen we Shedeline nog iets verder voor. Ze is 35 jaar oud en geboren in Cap-Haïtien (een stad in het noorden). Daar is ze ook opgegroeid en nu woont ze in een wijk in Port-au-Prince. Ze werkt al meer dan vijf jaar als mede-directielid in het bestuur en kwam in contact met de stichting door Wilcie. “Ik kende Wilcie Smoorenburg en ik heb haar enkele keren geholpen met de jaarlijkse zomerkampen voor kinderen en tieners”, vertelt Shedeline. “Wilcie vroeg me op een gegeven moment of ik wilde komen werken voor de stichting. Dat aanbod heb ik toen aangenomen.”

Nobel werk

Shedeline werkt vooral met de kinderen en tieners. Zo houdt ze bidstonden met de kinderen en ook houdt ze toezicht op de tantes om te kijken of zij hun werk goed doen en goed met de kinderen omgaan. Shedeline omschrijft zichzelf als een rustige maar strenge vrouw. “Het is een grote verantwoordelijkheid om voor de kinderen te zorgen en ik neem mijn werk met de kinderen dan ook heel serieus”, aldus Shedeline. Dat Johan en Wilcie nu niet op het project zijn heeft niet veel invloed op het werk van Shedeline. Wel heeft ze nu meer verantwoordelijkheid maar dit vindt ze geen probleem. “Ik sta er niet alleen voor en praat bijna dagelijks met Wilcie. Ik houd haar op de hoogte van de situatie en als ik toestemming nodig heb voor bepaalde zaken dan bespreek ik dit ook met haar.” De grootste uitdaging van haar werk vindt ze wel de ontwikkeling van de kinderen. “Ik vind het belangrijk dat ze zich goed ontwikkelen zodat ze straks slagen in het leven”, vertelt ze. Haar werk brengt ook genoeg leuke dingen met zich mee. Zoals het geven van Bijbelse lessen en het organiseren van allerlei activiteiten zoals de zomerkampen.

Shedeline is blij met haar rol in het bestuur en de kans om iets te betekenen voor haar land. Ook is ze jullie dankbaar als achterban van de stichting. “Ik wil u bedanken voor alles wat u mogelijk heeft gemaakt hier op Haïti”, zegt ze. “Alle kinderen die een kans hebben gekregen, goed gevoed zijn, een schoolopleiding hebben ontvangen en een veilige plaats om op te groeien. Het is een nobel werk!”

Column Johan Smoorenburg

Wanneer u deze column leest is er alweer een jaar voorbij. Voor vrijwel iedereen is er dit jaar op verschillende gebieden veel veranderd en velen maken zich ongerust over de toekomst. We zien als christenen dat de woorden die door Jezus gesproken zijn beginnen uit te komen. En de ontwikkelingen van de laatste tijd kan niemand tegenhouden. Ook voor Wilcie en mijzelf zijn er het afgelopen jaar (tijdelijk) ingrijpende veranderingen gekomen. De situatie op Haïti is nog nooit zo gevaarlijk geweest door de zwaarbewapende bendes die vrijwel geheel Port au Prince in handen hebben en grote delen van het land. Het is daarom voor ons onmogelijk om op Haïti te zijn. We hebben wel de hoop dat we in de loop van volgend jaar weer terug kunnen, omdat er een leger wordt samengesteld om de rust op Haïti terug te brengen. Mijn vrouw Wilcie mag niet langer dan drie maanden in Nederland verblijven en dus reizen we elke 3 maanden heen en weer tussen Nederland en de Dominicaanse republiek. We gebruiken onze tijd in Nederland goed en mogen tot zegen zijn voor velen. Vrijwel elke zondag spreken we in gemeenten, geven we presentaties en doen we vele bezoeken. We zijn blij dat we ondanks mijn 80 jaar nog zo actief kunnen zijn. We bidden en hopen dat we dit nog vele jaren mogen doen, ook op Haïti, waar we naar uitzien.

Hoe gaat het werk op Haïti?

Tijdens de vele ontmoetingen die we hebben in Nederland stellen mensen ons vaak de vraag: “gaat het werk nog wel door terwijl jullie er niet zijn“? Een logische vraag maar laat me u geruststellen. Want samen met ons bestuur hebben we allang maatregelen genomen om een situatie als deze het hoofd te bieden. We spreken al langer over het feit dat ik ouder word en dat het werk ook zonder mij door moet gaan. We hebben op Haïti zeer capabele mensen die het werk leiden. Wilcie en ik hebben dagelijks contact met hen en samen met ons worden er besluiten genomen die nodig zijn door de huidige situatie, waarbij er constant gevaar is.

Column – de gehandicapten die op Bon Repos een veilige haven hebben gevonden

Toch gaat alles – aangepast naar de omstandigheden – gewoon door. De scholen zijn open, de kerk en het kantoor functioneert en op het kinderdorp hebben we buiten de kinderen, ouden van dagen en de gehandicapten, zo’n 35 mensen opgenomen die gevlucht zijn voor het geweld van de bendes. We hebben nog steeds zo’n 120 mensen die in dienst zijn van de stichting op Haïti. We hebben een grote verantwoordelijkheid voor al deze mensen. Haïti heeft ons meer nodig dan ooit tevoren en daar hebben we uw gebeden en steun ook hard voor nodig.

Column – De groep bejaarden die nog op Bon Repos woont

We danken u hartelijk voor uw trouw en vertrouwen over de jaren en wees ervan verzekerd dat dit werk door zal gaan, ook als ik persoonlijk niet alles meer kan doen. Wilcie en ik wensen u allen gezegende kerstdagen en een voorspoedig en gelukkig Nieuwjaar.

Hartelijke groeten en zegenwensen,

Johan en Wilcie Smoorenburg